Van surf naar turf

Daar was onze laatste avond in Tofo dan alweer. We hadden besloten om dit deel van onze reis af te sluiten met een super lekkere indian curry! Op naar Gujus dus, waar we kaart vol stond met allerlei lekkere variaties. Dit restaurant had een mega slimme bedrijfsstructuur. Nadat we ons namelijk lekker hadden gekeken op alle variaties, kwam de ober bij ons om aan te geven welke soorten (in het totaal 3 van de 16) ze die avond beschikbaar hadden. De rest was er simpelweg niet, hihi nou dan is de keuze dus snel gemaakt. Heerlijk die mentaliteit ;)

Onze laatste dag in Tofo was prachtig! Misschien zelfs wel een beetje te prachtig; we hadden namelijk nogal moeite om daar weg te komen. In de ochtend hadden we onze laatste duik gepland staan, waar we ook weer van genoten hadden. Helaas, dat was echt de allerlaatste duik… Maar op de terugweg op de boot hoorden we dat er nog een duik gepland stond, namelijk een om 12 uur smiddags! Snel rekenen: om 12 uur, wil zeggen dat we om half 1 zouden vertrekken, om kwart voor een op de bestemming zouden aankomen, ongeveer drie kwartier zouden duiken en dus om twee uur terug zouden zijn. Pfoe, de volgende bestemming (Bilene) zou ruim 4 uur rijden zijn. Dat betekende dus dat we net wel net niet in het donker zouden moeten rijden. Een enorm moeilijke keuze, die wij echt niet konden maken. Daarom hebben we maar de makkelijkste manier van beslissen gekozen: tossen. Kop was duiken en munt was rijden. En het werd…. Kop! Dus hup weer op de boot, weer duiken. En het was het waard! Een geweldige duik waarbij Lisanne een manta heeft gezien! Jeeeeeej!
Na onze duik zijn we meteen vertrokken om zo onze tijd dat we in het donker moesten rijden te beperken. In het donker rijden in Nederland vinden we geen probleem, maar hier is dat toch wel anders. Er zijn geen straatlantaarns en meer dan de helft van de auto’s heeft geen licht. De andere helft heeft een koplamp die het doet en daar houdt het dan ook mee op. Het werd me een ritje wel.. We waren wat uitgelopen en zouden uiteindelijk rond kwart voor acht in Bilene aankomen maar moesten onderweg ook nog wat eten. In Xai Xai kwamen we een KFC tegen en nadat Roy daar voor een half weeshuis aan eten had gehaald, reden we snel door. Na een spannende rit waarbij we in plaats van dieren, mensen moesten spotten om te voorkomen dat ze op de motorkap zouden eindigen, kwamen we dan eindelijk aan in Bilene. We hadden het geleerd: in het donker rijden, no way!

Bilene was voor ons een tussenstop, dus daar gingen we de volgende ochtend alweer vroeg op weg naar Ponta d’Ouro. De plaats ligt aan de kust van Mozambique, tegen de grens met Zuid- Afrika, een stukje rijden dus. Nadat ik alle liedjes van de tekenfilms uit Roy zijn kindertijd had gehoord, hij zo’n 5x ‘Hilversum 3 bestond nog niet’ had gezongen en ik met hem het complete liedje van ‘Acheawiel’ had doorgenomen om zo achter de boodschap ervan te komen (maar nog niet ontdekt!, kwamen we dan aan bij onze accommodatie. De eerste plaats op onze reis waar we kwamen en zoiets hadden van ‘hmm, had deze maar in Ponta d’Ouro zelf gezeten’. De sfeer was veel anders dan in Tofo, waar het toch wat meer bruiste. Daarbij zaten we met onze accommodatie niet echt in Ponta d’Ouro zelf maar 5 km verderop in Ponta Malonge. Nu is 5 km niet ver, maar wel als je over een weg van duinzand moet rijden. Wel hadden ze er leuke kraampjes/ winkeltjes dus gingen we daar maar kijken. We raakten in gesprek met een verkoopjongen en na verloop van tijd vroegen we of hij een weeshuis wist in de buurt. Hij dacht er een te weten maar wist de naam niet en moest daar even voor bellen wat het ook alweer was: Mamoli mission. We hebben tijdens het eten de website opgezocht en hadden hier meteen een goed gevoel over; hier wilden we de spullen wel heen brengen de volgende dag. We zouden gaan duiken in de ochtend of middag en het andere dagdeel naar dit weeshuis gaan. Vandaar dat we in de ochtend maar eerst gingen informeren hoe laat we konden duiken. Teleurstelling: het was laag seizoen dus er gingen geen duiken doordeweeks. Balen, maar niets aan te doen. Nadat we ze nog een emailtje hadden gestuurd met de vraag ons op de hoogte te houden als er die middag of de volgende ochtend nog een duik zou gaan, gingen we alvast op weg naar het weeshuis. Dat bleek een schot in de roos. (Voor wie het verhaal daarover nog niet gelezen had op Facebook, we hebben het onder deze blog nogmaals gekopieerd!) En wonder boven wonder, toen we bij het weeshuis zaten kregen we een mailtje dat er de volgende ochtend toch een duik zou gaan. Alles viel precies op zijn plek, alsof het zo moest zijn! Tijdens deze duik kregen we er nog een cadeautje bovenop; we waren amper 50 meter weggevaren van het strand toen we omringd werden door een hele groep dolfijnen. Ze zwommen onder de boot, langs de boot en voor de boot. Een prachtig gezicht wat ons toch wel even kippenvel bezorgde. Ook hier een mooie duik gemaakt, helaas geen haaien gezien, maar wel weer een mooie grote rog van zo’n 2 meter. Dat was dan toch echt de allerlaatste duik in Mozambique…

Na Ponta d’Ouro gingen we op weg naar Falaza in Hluhluwe. Hiervoor moesten we een klein stukje naar de grens en dan zouden we de wetlands van Zuid- Afrika in gaan. Dat even naar de grens verliep echter iets anders dan gepland. De hoofdweg was afgesloten en een omleiding, die kennen ze hier niet! Je moet zelf maar een route verzinnen. Nadat we drie verschillende wegen hadden geprobeerd, kwamen we op een weg waarvan we dachten dat die wel eens de goede richting kon gaan. Er reed nog een auto voor ons, dus volgens ons ging die ook gewoon naar de grens. Ach en wat is er makkelijker dan gewoon de auto voor je te volgen, dan hoef je op een kruising in ieder geval niet zelf te kiezen! Na een tijdje stopte de auto voor ons en hebben we dus toch maar even gevraagd of we uberhaupt goed gingen en ja hoor: de grens was vlakbij! We hadden een enorme toeristische route, maar zijn er dan uiteindelijk toch gekomen. En dan ga je de grens over en is er eeeeeindelijk weer asfalt! Ik geloof dat we nog nooit zo blij zijn geweest om asfalt te zien! Laat ik het zo zeggen: nadat je een aantal dagen de vering in je auto zo goed hebt getest, ben je daar echt oprecht blij mee.

Aangekomen in Falaza vielen we weer met ons gat in de boter. De lodge was prachtig, lag midden in een reservaat, zonder hek eromheen. De dieren lopen hier dus vrij door het kamp en om je te beschermen staat er ’s avonds een bewaker met een AK47 op wacht... Bij aankomst lieten we vallen dat het onze huwelijksreis is, iets waar ze niet van op de hoogte waren. Daarom werden we lang aan de praat gehouden met een glaasje drinken voordat we onze kamer in mochten. Toen we daar aankwamen, lagen onze handdoeken in de vorm van verliefde zwaantjes opgevouwen, super lief. We hebben vervolgens lekker (en veel te veel) gegeten! – super bedankt groene truien harde kern en aanhang!- en gingen daarna lekker naar onze tent. Alsof het nog niet genoeg was stond daar een fles champagne en twee desserts op ons te wachten! Bij het zien daarvan kregen we al buikpijn dus hebben we een paar hapjes van de desserts genomen en de fles champagne meegenomen :)

Nadat de vervet monkeys vanochtend onze tent als trampoline hadden gebruikt, we lekker hadden ontbeten en uitgecheckt, zijn we vertrokken naar St Lucia, waar we –iets later dan verwacht- een nijlpaarden en krokodillencruise hebben gedaan. St Lucia is een leuk stadje, wat er Westers uitziet. Behalve dan de borden dat je op moet letten in de avond voor overstekende nijlpaarden. In het begin moesten we hier wat om lachen, maar na wat mensen gesproken te hebben blijkt dat hier niks raars te zijn. Er schijnen hier zelfs een paar luipaarden door de straten te struinen ’s nachts en gisteravond is er een man opgejaagd door een aantal hyena’s op de rotonde. Haha, kun je voorstellen hoe wij net naar huis zijn gelopen vanuit het restaurant! Ondertussen zijn we veilig binnen en maken we ons klaar voor onze laatste avonden Afrika. Het gaat snel, maar het is nog niet voorbij! Wij genieten nog eventjes en zien jullie snel weer :)




Mamoli Mission, ons goede doel in Mozambique!

Obrigado!!

We hebben een goed doel gevonden! Ongeveer 2 maanden geleden zijn wij begonnen met het inzamelen van tweedehandskleding, om zo geld bij elkaar te sparen voor een goed doel in Afrika. Voordat we op reis gingen, hadden we nog geen doel voor ogen. We wachten graag af wat we onderweg tegen komen, aangezien ons dit twee jaar geleden in Namibië ook bij een prachtig doel gebracht heeft. Dit keer hadden we wel het idee om in ieder geval op zoek te gaan naar een goed doel in Mozambique. Dit omdat dit echt in opbouw is na een lange oorlog. En super geweldig nieuws is: we hebben in het totaal 875,00 euro opgehaald voor dit goede doel! En daarmee gingen we dus op reis.
Tijdens onze reis hebben we dit prachtige land op veel manieren mogen ervaren, zoals jullie misschien wel gelezen hebben op ons blog. Hetgeen wat ons het meeste is opgevallen is de enorme vriendelijkheid van de mensen in Mozambique. Zo weinig bezittingen ze hebben, zo veel vriendelijkheid dragen ze uit. De infrastructuur is belabberd, wegen zijn slecht en winkels zijn er amper. Uiteindelijk hadden we een PEP (zoiets als een Zeeman) gevonden en daar hebben we dan ook direct ondergoed, kleding, potloden, papier, schoolspullen en wat speelgoed van gehaald. We wisten namelijk niet wanneer we weer een winkel zouden tegenkomen. Onderweg hebben we aan een aantal kindjes wat uitgedeeld, maar ons echte doel liet langer op zich wachten. Gisteren, op onze laatste dag in Mozambique kwamen we via een tip van een local bij een weeshuis terecht. Bij aankomst stonden een man en een jongere meid in de moestuin te werken, die direct naar ons toe kwamen. In het begin was het wat ongemakkelijk, maar al gauw wisten we dat we juist zaten. We hebben hen de spullen aangeboden, die ze dankbaar in ontvangst namen. Op onze vraag of ze nog meer spullen nodig hadden werd een dankbaar ‘nee hoor, dit betekent al zoveel voor ons’ geantwoord. We werden uitgenodigd om bij hen plaats te nemen en wat te drinken. Toen volgde het complete verhaal van dit weeshuis. Het huis is ruim 20 jaar geleden opgezet door de betreffende man, Simão en zijn vrouw Annette. Annette is Afrikaans (uit Zuid-Afrika) en missionaris. Vanaf haar 20e was ze betrokken bij het ondersteunen van de samenleving, zowel in Zuid-Afrika als later ook in Mozambique. Ze heeft meerdere scholen weten op te zetten, waarvan een nu uitgegroeid is tot een super grote school. Nadat de oorlog in Mozambique was geëindigd besloot ze, samen met haar man, om in Mozambique te gaan helpen en heeft ze dus dit weeshuis opgezet, zelfonderhoudend met een moestuin en bakkerij om geld te verdienen. Ze openden samen een aantal scholen in de buurt en nog een weeshuis. Annette heeft een boek geschreven over haar leven in Afrika en alle ervaringen die ze heeft opgedaan. Zes jaar geleden was ze hiervoor in Kaapstad, samen met een aantal kennissen. Het boek was klaar en zou uitgegeven worden. Echter, op de terugweg kreeg Annette, samen met de andere inzittenden, een zwaar ongeluk wat ze niet overleefd heeft. Ze stierf op 52 jarige leeftijd.. Simão had besloten om haar werk door te zetten, zei zijn baan bij de politie op en gaf zich volop voor alle projecten. Tegenwoordig leidt hij het weeshuis samen met Maria, degene die bij hem in de moestuin stond. Vol trots kregen we alle foto’s van hun hele leven te zien. Ook van Maria, want dat is een van de wezen die bij hen is opgegroeid. Ze heeft het ver geschopt; ze werkt tegenwoordig (naast het weeshuis) bij een tandarts. Een van de grootste ‘problemen’ van hen is tijd; ze runnen 24/7 verschillende weeshuizen met in het totaal 60 kinderen. Maria probeert de kinderen te leren om kleding te wassen, maar veel van hen zijn nog te jong daarvoor. Vanwege de droogte in Mozambique, en het vele zand, moet de kleding vaak gewassen worden en gaat het dus snel kapot vanwege het vele boenen met de handen. Een zware taak, wat duidelijk aan haar handen af te zien was. Voorzichtig kwam tijdens dit verhaal naar buiten dat, mochten we echt nog iets willen doen, we een bijdrage konden leveren aan een wasmachine. Ze waren daar hard voor aan het sparen. Onze keuze was snel gemaakt: dat was een goed doel voor het ingezamelde geld! Aangezien de winkels hier niet om de hoek zijn, moesten we hiervoor met 2 auto’s naar Maputo (ruim 3 uur rijden!). Aangezien het om 6 uur donker zou zijn en straatlantaarns hier niet in het woordenboek staan –überhaupt heeft bijna geen enkele auto licht-, was het van groot belang dat we snel gingen. Om kwart voor elf zaten we dus in de auto, op weg naar Maputo. Eenmaal daar in een winkel hebben we vooral gekeken naar een goede wasmachine, die het lang vol zou houden en uit Zuid-Afrika kwam. Dat laatste was van belang zodat Simão hem zelf zou kunnen maken, mocht er iets kapot zijn. Onze keuze is gevallen op een van Samsung *zie foto’s*. En pas na het afrekenen, viel het kwartje echt voor hen dat ze deze wasmachine zouden krijgen. Toen kwamen de emoties en de ontelbare thank you’s. Geweldig en enorm heftig tegelijk. Op de terugweg zijn we nog langs een winkel gegaan om het overige geld te besteden en aan eten, kleding en medicijnen. Na een lange weg terug naar het weeshuis, was de vreugde en dankbaarheid nog des te groter. De kinderen keken hun ogen uit en Maria kon niet wachten totdat ze de machine kon gebruiken.
Als symbool voor hun dankbaarheid werd ons gevraagd om allebei een boom te planten in hun moestuin. Deze mochten we ieder jaar water komen geven, dat zien we wel zitten!

Uit dankbaarheid werden we uitgenodigd (lees: bijna gedwongen haha) om te blijven eten, wat we zeker ook aangenomen hebben. We hebben aan Simão en Maria uitgelegd dat deze giften niet vanuit ons alleen zijn gekomen, maar dat we enorm veel mensen achter ons hebben staan. Mensen die een gift gegeven hebben en mensen die geholpen hebben met het inzamelen van kleding; hij vroeg ons iedereen, maar dan ook echt iedereen hiervoor te bedanken. Dus bij deze: iedereen super super super bedankt voor het mede mogelijk maken van deze giften. We hebben met z’n allen iets prachtigs mogen betekenen hier! Zodra we nog foto’s ontvangen –deze worden gestuurd door een vriend die volgende week zou komen- zullen we deze zeker posten voor jullie. Voor wie meer info wil over dit weeshuis, ze hebben een website: www.mamolimission.co.za (deze is een paar jaar niet geupdated, in verband met het overlijden van Annette).
En voor meer vragen, mag je ons natuurlijk altijd een berichtje sturen :)